MY - KALISZ POMORSKI - OKOLICE - ŚWIAT
Czas, który chcę zachować (Mateusz Rutkowski)

 

Nie tak dawno po raz pierwszy przekraczałem wraz z kolegami mury kaliskiego Liceum. Początkowo nieznanego świata, tak tajemniczego i odległego jeszcze z perspektywy  gimnazjum. Z biegiem czasu jednak przemieniło się ono w nasz drugi dom, który z żalem musimy opuścić. W pamięci mam jednak chwile, które przeżyliśmy. Pozostaną one na zawsze. Pierwsze kontakty z klasą, nowe znajomości, które teraz można już nazwać starymi, a i oczywiście pierwsze miłostki i ich straty.

 

Tak wiele zmieniło się przez trzy lata. Rozpoczął się etap dojrzewania i wchodzenia w świat dorosłych. Poznawanie siebie i odkrywanie swoich pasji, a to wszystko pod  czujnym okiem  nauczycieli, pasjonatów pracujących w szkole. Jako  miłośnik teatru i aktywny „grajek” (użycie słowa aktor byłoby tu wyolbrzymieniem), byłem podekscytowany możliwością występów na scenie pod szyldem nowo powstającego Koła Teatralnego „Klepsydra”.

 

Tym bardziej, iż moja wychowawczyni prof. Joanna Mączkowska była wielką pasjonatką teatru.  Pod jej czujnym okiem powstawały przedstawienia, które dodawały  kolorytu szkolnym apelom. Te występy objęły zasięgiem nie tylko naszą, licealną scenę. Niejednokrotnie występowaliśmy też w Miejsko- Gminnym Ośrodku Kultury w Kaliszu Pomorskim,   w którym prezentowaliśmy owoce naszej pracy. Miło wspominam wspólne próby z grupą. Nigdy nie było nudno, a uśmiech nie opuszczał nas nigdy. Nawet wtedy, gdy nikomu do śmiechu nie było, czyli w okresach wytężonej pracy. 

 

Wspólne oczekiwanie w klasie łączącej się z aulą. Można by powiedzieć za kulisami, i towarzyszący temu stres przed chwilą wejścia. Trema towarzyszyła zawsze, aczkolwiek wspólnie potrafiliśmy zagrzać się  do boju i nawet kiedy coś szło nie po myśli autora scenariusza, to potrafiliśmy z tego wybrnąć jako ekipa. Szczególnie miło wspominam wieczorek poetycki, na którym prezentowaliśmy wiersze autorstwa koleżanek ze szkoły. Był to nasz pierwszy tak poważny występ. Mimo ogromnej  presji, poświęcony czas i praca musiała przynieś sukces i tak też się stało. Mieszkańcy Kalisza mogli na własne oczy zobaczyć, ile dzieje się w naszej szkole i jak jej uczniowie rozwijają swoje talenty.

 

Często też mogliśmy brać udział w warsztatach pod czujnym okiem profesjonalistów, którzy dzielili się z nami swoim doświadczeniem i spostrzeżeniami na pracę aktorską.

 

W pamięci pozostaną mi na zawsze także chwile wspólnie spędzone z klasą,  a szczególnie z osobami, z którymi czas płynie niepostrzeżenie i to właśnie z nimi chwilę są najsłodsze. Wyjścia do parku w okresie wiosennym szczególnie zasługiwały na uwagę. Na czas okienek, szare, parkowe ławki nabierały za naszą sprawą kolorytu. Przychodziliśmy na nie zawsze zaopatrzeni w  dobry humor. Nawet pogoda nie mogła nam w tym przeszkodzić. W wyjątkowych okolicznościach przenosiliśmy się na szkolny łącznik, lecz takie przypadki były rzadkie. Wspólna rozmowa pomagała nam zapominać o wszystkich smutkach. Dzień jakby jaśniał pod wpływem śmiechu i otaczającej nas parkowej przyrody, budzącej się po śnie zimowym do życia. Nasze relacje kwitły niczym kwiaty. Tak rodziły się znajomości, które miejmy nadzieję, przetrwają lata. Kiedyś miło będzie powspominać. Już nie tak, jak teraz, jakby na świeżo, lecz przez mgłę wspomnień jako już ojcowie, czy matki rodzin, którzy nie tak dawno beztrosko śmiali na parkowej ławeczce. To co najlepsze przeżywa się z kimś i zostaje z nami na zawsze.

Wielu ludzi uważa czas liceum za najlepszy okres w swoim życiu. Trudno mi to ocenić z punktu widzenia osoby, która dopiero je kończy i widziała dopiero tak niewielki fragment przestrzeni i czasu w którym się znalazła. Istnieje możliwość, iż przyszłość będzie o wiele lepsza lecz z pewnością liceum odcisnęło na mnie znamię. Nie takie, którego chce się pozbyć, lecz wręcz przeciwnie. Jest to jedno z tych znamion, które bez względu na wszystko chcę zachować i zachowam w głębi serca.

 

Mateusz Rutkowski

Absolwent 2013 (klasa IIIa)